Vorig jaar vatten mijn zussen en ik het plan op om mee te doen aan de beklimming van de Mont Ventoux samen met broer Ben en schoonzus Carin. Zij hadden het vorig jaar al gedaan en waren erg enthousiast, Ben wilde het deze keer zelfs op de fiets doen. Colsensation is een evenement van Stichting Team Doelbewust om geld in te zamelen voor de kankerbestrijding. Na maandenlange voorbereiding om zowel het sponsorgeld bij elkaar te krijgen als om te trainen was dan afgelopen vrijdag eindelijk dé dag. Dinsdag reden Nico, Marianne en ik naar Zuid-Frankrijk waar de rest al vanaf zaterdag was. We hadden twee huisjes naast elkaar op een camping.

Natuurlijk moesten we eerst allemaal onze shirts passen die Ben en Carin meegenomen hadden, een vrolijk gezicht al dat oranje.

We hadden een fijn terras waar we vanwege het heerlijke weer vaak te vinden waren. De eerste avond aten we met z’n allen, Lia en Arie en Ben en Carin hadden voor een heerlijke maaltijd gezorgd en het was supergezellig.

Omdat er minder mooi weer opgegeven werd bestond de kans dat het laatste stuk (de kale berg) afgesloten zou kunnen worden, daarom bedachten we dit deel op woensdag alvast te lopen, dan hadden we toch de top gehaald. Nico ging op de fiets en wij eerst met de auto. Boven aangekomen was het echter zo koud en waaide en regende het zo hard dat we van dit plan afzagen en weer naar beneden zijn gegaan. Beneden aangekomen was het veel beter en toen hebben we daar nog een wandeling gemaakt. ’s Avonds zijn we uit eten geweest in Beaumes de Venise waar het op een gegeven moment zo hard begon te waaien en onweren dat de parasols ingeklapt moesten worden, het was gewoon een beetje eng. ’s Nachts heeft het ook heel hard geregend maar gelukkig was het overdag weer heerlijk. Eerst boodschappen gedaan en ’s middags naar de tent waar we tassen in konden inleveren en de polsbandjes kregen i.v.m. de barbecue op de laatste avond.

Hier werden ook de groepsfoto’s gemaakt, zelfs met een drone en één van de foto’s kwam ook op nu.nl te staan, erg leuk.

Vrijdag was het dan zover, vroeg opgestaan en om kwart over 7 reden we weg naar Bedoin om hier om 8 uur te beginnen aan de tocht. 

Nico reed eerst met Arie naar chalet Reynard, hier was de laatste rust voordat het kale stuk van 6 km begon. Zelf ging hij toen ook fietsen en heeft Ben begeleid als hij het moeilijk had, ook kwam hij ons tegemoet fietsen.

Later stond hij geregeld met Arie met de auto langs de kant van de weg om ons te supporten en aan het eind stond hij natuurlijk bij de finish, een echte kanjer!

Het eerste stuk was nog niet echt steil, maar gaandeweg kwamen we in het bos en werd het steeds steiler, stukken van 9, 10 en zelfs 11%!

 

 Prachtige luchten boven de wijngaarden en olijvenbomen. Na ongeveer 7 km was de eerste rust waar we wat konden eten en drinken, 1 van de vrijwilligsters zette ons op de foto.

Alles was ontzettend goed georganiseerd, geregeld kon je wat te eten of drinken krijgen, er reden motoren langs die je kon laten stoppen als je wat nodig had, iedereen was even enthousiast en het leuke was dat mensen je bij je naam noemden, omdat deze groot achter en voor te zien was. Grappig om ineens te horen: gaat het goed Janny? en dan kwam er weer een fietser langs. Ook zat er ergens een bandje te spelen die je naam in het liedje verwerkte, erg leuk.

Als je het even niet ziet zitten helpen zulke dingen enorm. Sommige stukken waren behoorlijk pittig, dan dacht ik: ik tel tot 100 en dan stop ik even, maar als het dan weer lekker ging liep ik toch weer door.

Bij chalet Reynard heb ik ongeveer een half uur gezeten, wat gegeten en rondgelopen en toen op voor het laatste stuk: de kale berg. Je voelde al dat het een stuk kouder werd, Lia en Marianne deden hier dan ook hun lange broek aan en de jassen konden ook weer aan.

Even dacht ik: dat gaat makkelijk, ik raak zeker gewend aan het klimmen, maar in het begin was het een stuk minder steil, later ging het weer heel wat moeilijker.

 

 

 

 

 

Het uitzicht was geweldig, je zag de wolken en daaronder was het helder, heel apart.

De laatste 2 km liepen we zelf in de wolken en regende het. Op 500 meter vanaf de finish werd nog een foto van iedereen gemaakt, ik ben benieuwd of daar veel op te zien is, zo mistig was het. Nu moest ik echt wel om de 100 meter even stoppen, de laatste bocht was weer 11%, maar gelukkig stond Nico me daar op te wachten.

Ik wilde eigenlijk gaan zitten maar hij duwde me verder. En als je er dan bent is al het afzien zo weer vergeten, je naam en nummer worden omgeroepen, je krijgt een knuffel van iemand van het KWF en een medaille en dan pas voel je hoe koud en nat het is, ik geloof dat het maar 8 graden was.

Gelukkig was mijn droge jas boven zodat ik die gauw aan kon trekken, maar het heeft wel een tijd geduurd voor ik weer echt warm was, eigenlijk pas na een hete douche. 

In totaal heb ik er 5 uur overgedaan, Marianne kwam een paar minuten later en weer een paar minuten daarna Lia. Jammer dat Carin er nog niet was voor de foto, maar vanwege de kou zijn we na een tijdje toch maar naar beneden gereden. Hier kwamen we haar tegen, gelukkig nog lachend:

Ben had het ook goed gedaan op de fiets, dat lijkt me helemaal moeilijk!

Tijdens de tocht heb ik wel veel gedronken maar eten lukte niet goed, 1 banaan, 1/2 koek, 1 krentenbol en 1/2 boterham, meer kreeg ik niet binnen. Thuisgekomen bracht Ben gebak mee voor iedereen en Lia bakte eieren met spekjes, wat smaakte dat lekker! Ook de warme douche was niet verkeerd en ’s avonds hadden we een prima barbecue met honderden mensen, tot in de puntjes verzorgd!

Ik ben ontzettend trots op al die mensen die naar boven zijn gelopen en gefietst, sommigen zelfs meerdere keren achter elkaar! Fijn dat we zo met z’n allen een steentje hebben bijgedragen om weer meer mensen te laten genezen van kanker. De voorlopige opbrengst is al bijna € 250.000,00 en daar komt zeker nog meer bij van de laatste paar weken. En om zo met je eigen familie dit te doen was echt super, Ben, Carin, Lia en Marianne: bedankt! En ook Arie en Nico voor de steun en gezelligheid.