Ik begon met het laatste (dikke) boek van Elizabeth George: Iets te verbergen, ook weer een Thomas Lynley mysterie. Ik vind haar geweldig schrijven, het onderwerp deze keer is wel gruwelijk, nl. vrouwenbesnijdenis in de Nigeriaanse gemeenschap in Londen, vaak uitgevoerd bij zeer jonge meisjes. Het boek blijft spannend tot het eind, je wordt regelmatig op het verkeerde been gezet, en krijgt van mij 4,5 sterren van de 5.

Vervolgens luisterde ik naar een boek, het heet Zachtop Lachen van Malou Holshuijzen. Het wordt door de schrijfster zelf voorgelezen en de teksten van de psycholoog door Paul de Munnik. De hoofdpersoon durft niet meer te fietsen en als ze ook niet meer durft te slapen gaat ze naar een psycholoog om een groot trauma uit haar verleden te verwerken. Het is regelmatig zeer droevig maar ook erg grappig, tussen de sessies bij de psycholoog door kom je te weten wat er vroeger is gebeurd. De verhalen over haar Indische oma Helena en haar opa Rob Houwop zijn geweldig. Ik las in de krant dat er nu ook een theaterstuk van het boek is gemaakt. Het is een heel ander soort boek dan wat ik normaal gesproken lees, maar ik had er bij Bettie over gelezen en het leek me erg mooi. Dat klopte ook, ik geef het boek 4,5 sterren.

Na dit ontroerende boek las ik weer een deel van Pierre Martin: Madame le Commissaire en de uitgestelde wraak. Het is een hele serie, vlot geschreven maar niet super spannend, ik denk niet dat ik ze allemaal ga lezen, maar zo af en toe eentje is wel leuk. Dit boek krijgt 3,5 sterren.

Het laatste boek dat ik las is van de Zweedse schrijfster Sara Strömberg en heet Sluw. Hoofdpersoon is de verslaggeefser Vera Bergström die zich verdiept in een moordzaak op een jonge vrouw waarbij ze zelf ook gevaar loopt. Ook dit boek geef ik 3,5 sterren.