Een film over Bob Dylan met Timothée Chalamet in de hoofdrol, wij vonden hem geweldig. Het was best een lange zit maar wat ons betrof had de film nog wel langer mogen duren. De film volgt Bob Dylan aan het begin van zijn carrière, van 1961 tot 1965. Nauwelijks voor te stellen dat hij nog steeds optreedt, hij is inmiddels 83!

Timothée heeft zich vanwege de coronapandemie 5 jaar kunnen voorbereiden op zijn rol en dat is te merken, hij leerde gitaar en mondharmonica spelen en zingen zoals Dylan. Ook Monica Barbaro als Joan Baez was geweldig, zij volgde een jaar zangles. Vorige week trouwens nog een mooie muziekfilm met Joan Baez op tv gezien, I am a Noise, waarin ze natuurlijk ook vertelt over haar relatie met Bob Dylan.

Ik denk dat je wel fan van Bob Dylan moet zijn om de film te waarderen en dat zijn wij, er komen heel veel songs voorbij. Hij heeft in zijn leven zo ontzettend veel songs geschreven, vaak met heel lange teksten, maar op persoonlijk vlak ging hij zijn eigen gang en behandelde andere mensen waaronder zijn vriendinnen niet altijd even netjes. Hij is de eerste schrijver van songteksten aan wie de Nobelprijs voor Literatuur werd toegekend, zelf was hij niet aanwezig bij de uitreiking maar haalde de medaille pas 4 maanden later op, typisch iets voor hem. We hebben een dik boek met songteksten van hem, dat kwam uit in 1972, toen had hij al heel veel geschreven.

We zijn ooit eens naar een concert van hem geweest in Ahoy, als je een spetterend optreden wilde zien kwam je bedrogen uit, hij heeft de hele avond op één plek gestaan en heeft misschien 1 keer geglimlacht, maar ja, wij gingen voor de muziek en die was goed. Tegenwoordig klinkt hij meer als een roestige machine en luister ik liever via Deezer.

Het is wel duidelijk dat ik fan ben, van mij mogen ze een vervolg op de film maken, deze ging tenslotte alleen over de beginjaren.